ေမာင္ အက္ထရာ႔စ္ .နဲ႔ Famil Flight

----- လိုင္စင္ က လဲ ခ်က္ခ်င္း တင္ ၿပီး ခ်က္ ခ်င္း ရ တာ မ ဟုတ္ပါ ဘူး၊ ၇ ရက္ ေလာက္ ေစာင္႔ ရ ပါ တယ္၊ လိုင္စင္ ရ ၿပီး လာ ယူ ေတာ႔ လို႔ လဲ ေၿပာေရာ ပူထရာ ဂ်ာရား ကို ေနာက္ တစ္ ေခါက္ ထပ္ ေၿပး ရပါ ေသး တယ္။ လိုင္စင္ ထုပ္ ၿပီး ၿပန္လာ ေတာ႔ အခ်ိန္ က လဲ နဲနဲ ရ ေသး တာ နဲ႔ ည ၉ နာရီ ၁၀ နာရီ ကား နဲ႔ ပဲ ၿပန္ ဖို႔ ဆံုး ၿဖတ္ လိုက္ပါ တယ္၊ မနက္ ေ၀လီ ေ၀လင္း ဂ်ဟိုး ၿပန္ ေရာက္ မယ္ ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ပဲ ဘူကစ္ဘင္တန္း နားက က ကြ်န္ ေတာ္ တည္းခို ေန တဲ႔   အာေလာစထရိ  ဟိုတယ္ ကို ၿပန္လာခဲ႔ ပါ တယ္။ အဲဒိ ေဟာ္ တယ္ က  ဂ်လန္ အာေလာ ဆို တဲ႔ လမ္းမွာ ပါ ၊ ဘူကစ္ဘင္တန္း နဲ႔ ဂ်လန္အာေလာ နား တ၀ိုက္ က တစ္ညလံုး စည္ပါ တယ္၊ အားလံုး လို လို ဟာ မိုး လင္း ေပါက္ ဆိုင္ ေတြခ်ည္း ပါ ဘဲ၊ ဟိုၾကည္႕ ဒီၾကည္႕ ဟိုသြား ဒီ သြား လဲ လုပ္ လို႔ ေကာင္းပါ တယ္၊ လံု ၿခံဳ ေရး လဲ စိတ္ခ် ရပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေကအယ္လ္ သြား တိုင္း လိုလို အဲ ဒီ မွာဘဲ တည္း တာ မ်ား ပါ တယ္။ အဲဒီ မွာပဲ ထမင္း ေလး ဘာ ေလး စား ၊ ၿပီး ေတာ႔ လမ္း ေဘးမွာ ၿပ ေန တဲ႔ ေရႊလူသား တို႔ ေငြ လူ သား တို႔ ေၿမြ လူသား တို႔ ၾကည္႕၊ ေနာက္ၿပီး အာ ဖရိက ရိုးရာ ေလမွဳတ္ ဒူရိယာ အရွည္ၾကီး ေတြ ရယ္ အာဖရိက ဗံု ေတြ ရယ္ ေပါင္း ၿပီး တီး တဲ႔ အဖြဲ႔ လဲရွိ တယ္ ၊ ေတာ္ေတာ္ ေလး နား ေထာင္ လို႔ ေကာင္း ပါ တယ္၊ အဲဒီ ေမာင္ ေတြ တီး တာ လဲ သြား နား ေထာင္ ပါ တယ္။

                                   ဘူကစ္ဘင္တန္း  က ေရႊလူ သား နဲ႔ ေငြ လူသား

-----     ေနာက္ဆံုး ၾကေတာ႔ မွ  ဘီဘီ ပလာဇာ တို႔ ေလာယက္ပလာဇာ တို႔ နား က ေကာ္ဖီ ဆိုင္မွာ ထိုင္ပါ တယ္။ အဲဒီ နား မွာလဲ တီး၀ိုင္း တစ္ခု တီး ေန တာရွိပါ တယ္။ ေတာ္ ေတာ္ နား ေထာင္ လို႔ ေကာင္းပါ တယ္၊ အဂၤလိပ္ သီးခ်င္း ေတြတီးတာ မ်ားပါ တယ္၊ လူၿဖဴ ေတြ လဲ ေတာ္ ေတာ္ မ်ားမ်ား လာ ၾက တဲ႔ ေန ရာတခုပါ ။ အားလံုး ၾကည္႕လို႔ ၀ၿပီ ဆိုမွ  ပူဒူး ရာ ယား ဆိုတဲ႔ ေနရာ မွာ ဘစ္ကား သြား စီး ပါတယ္၊ ကားဂိတ္ ေရာက္ ေတာ႔ ၁၁ နာရီ ေလာက္ ရွိပါ ၿပီ။ ကားခ ၃၁ က်ပ္ ေပးၿပီး တက္ ထိုင္ ရံုပါ ဘဲ ၊ ကား က လဲ ကား ေပၚ တက္ ထိုင္ ၿပီး အနည္း ဆံုး နာရီ ၀က္ တစ္နာ ရီ ေလာက္ မွ ထြက္ ပါ တယ္ ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ ေတာ္ တို႔ ေန တဲ႔ စီနိုင္း  ဆို တဲ႔ ေလ ယာဥ္ ကြင္း ရွိတဲ႔ ၿမိဳ႕ ကို ကား က တိုက္ရိုက္ မေရာက္ ပါဘူး၊ ကား က ဂ်ဟိုးဘာ ရူး ၿမိဳ႕ ထဲ ကို သာ သြား တာပါ၊ ဒီေတာ႔ အနီး ဆံုး ၿဖစ္တဲ႔  စကူဒိုင္း  ဆိုတဲ႔ ကား ဂိတ္ၿမိဳ႕ ေလး မွာ ဆင္း ရ ပါ တယ္။ ဒီမွာ ၿပသနာ က ဘာလဲ ဆို ေတာ႔ အိပ္ ေပ်ာ္ ၿပီး ဂ်ဟိုး အ ထိ မပါ သြား ဘို႔ပါ။ ေက အယ္လ္ အသြား ဆို လို႔ ကေတာ႔ ေကာင္း ေကာင္း အိပ္ လိုက္ သြား လို႔ ရ ပါ တယ္။ ဂိတ္ဆံုး လို႔ ကား ရပ္ ရင္ သူ ဖာသာသူ ႏိုး သြား ေရာ ၊ စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ လိုက္ သြား လို႔ ရ တယ္။ ဒါ ေပ မဲ႔ အ ၿပန္ ခရီး ၾက ေတာ႔ အဲဒီ  စကူ ဒိုင္း  ဆင္း ရမွာ ဆို တာ နဲ႔ အိပ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ ရယ္ ၊အိပ္ ေပ်ာ္ သြား လို႔ မရ ဘူး ဆိုတဲ႔ စိတ္ ရယ္ ၂ ခုေပါင္းၿပီး အိပ္ လို႔ မရ ေတာ႔ ပါ ဘူး။ ဒီလို နဲ႔ ပဲ ေ၀လီ ေ၀လင္း မနက္ ၄ နာရီ ေလာက္မွာ စကူဒိုင္း ေရာက္ ၊ ၁၅ က်ပ္ ေပးၿပီး တကၠစီ ဆက္ စီး ၊ အိမ္ ကို ေနာက္ ထပ္ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ မွာ ေရာက္၊ ၇ နာရီ ခြဲ ေလာက္ ႐ံုး အေရာက္ ၿပန္ သြား ရ မွာ မို႔ တယ္လီ ဖံုး အလမ္းမ္  ကို ၆ ခြဲ ေလာက္ ေပး ၿပီး တခါ တည္း ၀င္ အိပ္ လိုက္ ပါ ေတာ႔ တယ္။
-----    အိပ္ ေရးမ၀ တ၀ နဲ႔ ၇ နာရီခြဲ ေလာက္ ေက်ာင္း ေရွ႕ ေရာက္ ေတာ႔ ကဒက္ ပိုင္း ေလာ႔ လို႔ ေခၚတဲ႔ ေက်ာင္းသား ေမာင္ အက္ထရာ႔စ္ က ေစာင္႔ ေန ပါ တယ္။ ဒီေမာင္ ကေတာ႔ ကြ်န္ ေတာ္ သင္ေပး ရ မယ္႔ ေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ ထဲ က တစ္ ေယာက္ ပါပဲ။ ကြ်န္ ေတာ္ အၾကမ္းဖ်င္း အား လံုး ကို ေလ႔ လာၿပီး သားပါ။ ဒီ ေမာင္က စာ လဲ ေတာ္ ပါ တယ္ ။ သင္ခန္းစာ ပို႔ ခ် ခ်ိန္ ေတြ မွာ လဲ တက္ၾကြပါ တယ္။
          " ကပၸတိန္ ၈ နာရီမွာ ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ စ တက္ ရ မယ္၊ ဖါမ္ေမးလ္  ဖလိုက္ပါ  "
          " ေအး တက္ တာ ေပါ႔ ကြာ"
    တကယ္ ေတာ႔ ကြ်န္ ေတာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မၿပင္ဆင္ ရ ေသး ပါဘူး၊ ရာသီဥ တု ကလဲ မဆိုး တာ မို႔ တက္ လိုက္ ပါ တယ္၊ အိပ္ေရး သိပ္ မ ၀ တာ ပဲ ရွိပါ တယ္၊ ဖါမ္ ေမးလ္္ ဖလိုက္ ဆို တာ က ေတာ႔ ပိုင္း ေလာ႔ ဘ၀ရဲ႕ ပထမ ဆံုး ေသာ ဖလိုက္ ပါ၊ ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး သင္စရာ မလို ေသးပါ ဘူး။ သက္ေတာင္႔ သက္သာနဲ႔ ေလယဥ္ လိုက္ စီး ခိုင္း လိုက္ တာပါ ပဲ၊ ေလယဥ္ ထဲ က ဟာ ေလး ေတြ နဲနဲ ရွင္းၿပ ၊ အၿပင္က ဟာေလး ေတြ ၾကည္႕ခိုင္း ၊ ဟိုဟာေတြ႔ လား ဒီဟာ ၿမင္လား ဒီဟာ ေလး စမ္း လုပ္ ၾကည္႕ စမ္း ပါ ဘာ ညာ ေလး တက္ လုပ္ရ တာပါ။  ပထမ ဆံုး ေလထဲ တက္ တာၿဖစ္ လို႔ အခ်ိဳ႕ ေမာင္ ေတြ က အန္ တတ္ၾက ပါ တယ္။ အန္ ရင္ သံုး ဖို႔ ကြ်တ္ကြ်တ္ အိပ္ လဲ ၂ အိတ္ ၃ အိတ္ ေလာက္ ယူ ခဲ႔ ခိုင္း လိုက္ပါ တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေလယာဥ္ ေပၚ ေရာက္ ေတာ႔ ေၿမၿပင္ အဖြဲ႔ ေတြ က ၾကိဳၿပင္ ေပး ထား တဲ႔ Air Sickness Bag ဆို တဲ႔ အိတ္ ေလး ေတြ က ရွိႏွင္႔ ေနပါ တယ္။( နဲနဲ ရွည္ သြား တယ္ ၂ ပိုင္း ခြဲ လိုက္ ဦး မွ ပါ )